ΌΤΑΝ Ο ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Χωρίς να το θέλεις, τα μάτια γεμίζουν δάκρυα για όσα συμβαίνουν γύρω μας, γυαλίζουν και μέσα τους καθρεφτίζεται ο φόβος, ο πόνος, η θλίψη και ένα μεγάλο γιατί. Γιατί τα παιδιά; Τι φταίνε; Θέλουν να ζήσουν και δεν τα αφήνουν. Κι μια η μάνα ψυχοραγεί για το σπλάχνο της, πονάει και θρηνεί, κι η άλλη ψάχνει με αγωνία και αναζητεί το παιδί της, με την ελπίδα να το βρει ζωντανό.

Ο φόβος ζωγραφίζεται στα πρόσωπα όλων μας, όλοι αναρωτιόμαστε πως θα ζούμε ξέγνοιαστοι, με τόση τρομοκρατία γύρω μας, τα παιδιά μας που έχουν ξενιτευτεί έχουν βαρεθεί να ακούνε από τα στόματα μας «πρόσεχε», «μη πας εκεί είναι επικίνδυνα».

Αυτή είναι όμως η λύση; Να κλειστούμε μέσα, να μη κυκλοφορούμε;

Μα αυτό δεν είναι ζωή, είναι φυλακή. Δυστυχώς όλοι  αυτοί  θέλουν  να μας απομακρύνουν τον έναν απ’ τον άλλον και σιγά σιγά να μας αφανίσουν.

Όλος αυτός ο φόβος μας περιορίζει να ζήσουμε, να αφεθούμε, να γελάσουμε, να χαρούμε. Πρέπει να τον ελέγξουμε, όσο αυτό είναι εφικτό, να το χαλιναγωγήσουμε, να μη καλύπτει αυτός  εμάς, αλλά εμείς εκείνον. Να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, να δημιουργούμε, να βοηθάμε οι πιο δυνατοί τους αδύνατους, να συμπαραστεκόμαστε σε όσους «πονούν», να χαμογελάμε, να δίνουμε θάρρος στα παιδιά μας και με έναν ιδιαίτερο τρόπο όπως μόνο εμείς ξέρουμε, να τα μάθουμε να προστατεύονται, με οδηγό το θάρρος και όχι το φόβο.

Φόβος σημαίνει στασιμότητα, κατάθλιψη, απομόνωση.