«ΌΤΑΝ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ ΣΟΥ ΞΑΦΝΙΚΑ…»

Πήρα το θάρρος να σου πω, ίσως για να ανακουφιστώ, να νιώσω καλύτερα, να ξεχαστώ.

Παντρεμένη εδώ και δυο χρόνια και πριν 8 μήνες και μανούλα. Και πριν δυο μήνες χήρα, έχασα τον άνθρωπο μου, το άλλο μου μισό σε ένα τροχαίο. Ζούσα στο όνειρο γεμάτη ευτυχία και σε ένα δευτερόλεπτο πήγα στη δυστυχία. Στην αρχή κατέρρευσα, νόμιζα πως θα πέθαινα κι εγώ. Είχα αφήσει τον εαυτό μου στο έλεος του Θεού, είχα ξεχάσει το μωρό μου εντελώς. Δεν ήθελα να πιστέψω πως μου συνέβαινε αυτό κι αναρωτιόμουν γιατί σε μένα. Χρειάστηκε να νοσηλευτώ για δέκα μέρες γιατί ήμουν πολύ χάλια, κυρίως ψυχολογικά. Εκείνη που μ’ έβγαλε από όλο αυτό και με συνέφερε ήταν η κουνιάδα μου, η οποία για να με προσγειώσει μέχρι και χαστούκι μου άστραψε. Τα λόγια της με τρόμαξαν αλλά με ταρακούνησαν να δω τη πραγματικότητα:

« Τι νομίζεις ότι κάνεις; Άντε πέθανε κι εσύ να ησυχάσουμε, μετά το παιδί σου να καταλήξει σε ορφανοτροφείο και εγώ θα γίνω κληρονόμος όλης της περιουσίας.

-Τι λες; (Της είχα πει)

-Αυτό που άκουσες, τι νομίζεις ότι θα κάτσω να ασχοληθώ με το παιδί σου;»

Αυτό ήταν, συνήλθα απότομα, είχε δίκιο σε όσα έλεγε. Εννοείται πως όλο αυτό το έκανε για να με συνεφέρει, γιατί εδώ που τα λέμε, αν δεν ήταν αυτή, δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνα κι εγώ και τα πεθερικά μου. Σκληρή Σαρακατσάνα με τα όλα της.

Το θέμα μου είναι ότι το κενό του συζύγου μου είναι τόσο μεγάλο που μοιάζει σαν το ψηλότερο βουνό που θ’ ανεβώ. Μου κόπηκε το γέλιο, μόνο δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου, κάτι πρέπει να κάνω για να βγω από αυτό το σκοτεινό δωμάτιο……

Σίγουρα είναι πολύ δύσκολη κατάσταση και θέλει χρόνο όχι τόσο για να το ξεπεράσεις αλλά για να το ξεχάσεις. Πρέπει να αλλάξεις παραστάσεις, να μιλήσεις με καινούργια πρόσωπα και αν εργάζεσαι καλό θα ήταν αν μπορείς και έχεις αντοχές ν’ αρχίσεις τη δουλειά. Και κάτι πολύ βασικό που πρέπει να εκμεταλλευτείς είναι την αθωότητα και την ξεγνοιασιά του μωρού σου, παίξε και χαμογέλασε μαζί του και σίγουρα θα νιώσεις πολύ καλύτερα.