"Οι φίλες μου, μου έσωσαν τη ζωή"

"Οι φωνές του ακούγονταν τόσο δυνατά, που νόμιζες ότι ακούγονταν από μεγάφωνο. Τα χέρια του βαριά σα σίδερο, τα σημάδια πάνω στο σώμα μου, κατακόκκινα και μελανά, ο πόνος πάνω στο σώμα μου ανυπόφορος, ο πόνος στην ψυχή και στην καρδιά μου αδιαπέραστος. Το κλάμα μου βουβό, η φωνή μου στο αθόρυβο και πολλά ερωτηματικά να μου πιέζουν τον εγκέφαλο : γιατί τι έκανα; δε με αγαπά καθόλου; πως παντρεύτηκα αυτόν τον άνθρωπο;

 Έχασα τις φίλες μου, ντρεπόμουν να τις συναντήσω με τόσα σημάδια, οι δικαιολογίες μου εφευρετικές ,αλλά ως πότε κάποια στιγμή θα έσκαγε το "μπαλόνι" . Ένα πρωί ήρθαν σπίτι να με δουν και όταν μ αντίκρισαν χλώμιασαν πιο πολύ κι από μένα. Χωρίς να με ρωτήσουν, χωρίς να μιλούν ετοίμασαν μια τσάντα μου, με πήραν και έφυγαν. Με πήγαν στο νοσοκομείο, δέκα μέρες νοσηλεία, καθημερινή επίσκεψη ψυχολόγου και εγώ ανέκφραστη και αμίλητη . Οι φίλες μου εκεί δίπλα στο μελανιασμένο πλευρό μου, "ευτυχώς δεν είχατε παιδί να βιώσει τέτοιες καταστάσεις", μουρμούριζαν συνέχεια. Κίνησαν γη και ουρανό και το διαζύγιο ήταν στα χέρια μου ένα χρόνο μετά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως τις αγαπώ και τις ευχαριστώ. Και τώρα όσο δύσκολο και αν είναι θα ξαναγεννηθω μέσα από τις στάχτες μου. 

Πραγματικά οι φίλες σου σου έσωσαν τη ζωή. Έπρεπε όμως να αντιδράσεις και όχι να υποκύπτεις σ' όλο αυτό, για όλες αυτές τις καταστάσεις υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι που μπορούν να σε βοηθήσουν. Δεν πρέπει να μας κυριεύει ο φόβος!