ΜΑΘΕ ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ

Σχέση παιδί – γονείς, μια σχέση που τη χωρίζει ένα χάσμα γενεών, γιατί όσο και να μη το θέλουμε το χάσμα υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Όπως επίσης πρέπει να παραδεχτούμε πως για να γίνουμε φίλοι με τα παιδιά μας, οι πρώτοι που θα πρέπει να υποχωρήσουμε και να δεχτούμε πράγματα είμαστε οι γονείς, θα πρέπει καταρχάς να αφήσουμε στην άκρη τον εγωϊσμό μας.

Πως γίνεσαι φίλος με τα παιδιά σου;

Είναι κάτι που δε γίνεται ξαφνικά, αλλά σταδιακά, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία, όταν το παιδί ξεκινήσει το σχολείο και αρχίσει να έρχεται σε επαφή με τον έξω κόσμο, αρχίζει να γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους, να κάνει καινούργιους φίλους και να αντιμετωπίζει πράγματα πρωτόγνωρα γι’ αυτό. Πρέπει να του δώσουμε χώρο και χρόνο να προσαρμοστεί, προσοχή όμως αυτό δε σημαίνει πως αφήνω το παιδί ανεξέλεγκτο , είμαι πάντα δίπλα και παρακολουθώ. Τώρα θα μου πείτε πως θα γίνει αυτό όταν μας περικυκλώνουν τα προβλήματα και η καθημερινότητα μας πιέζει, πνιγόμαστε από άγχος και η συνηθισμένη απάντηση που λέμε οι πιο πολλοί «άσε με ήσυχο τώρα δε μπορώ, πνίγομαι είμαι πολύ κουρασμένος». Είναι λογικό να αντιδρούμε έτσι, αρκεί όταν μας περάσει λίγο να μη ξεχάσουμε εντελώς το παιδί, να του δώσουμε έστω και 5 λεπτά από το χρόνο μας ήρεμα και γιατί όχι να του εξηγήσουμε γιατί είμαστε έτσι και ακόμη καλύτερα να του ζητήσουμε συγνώμη. Να είστε σίγουροι πως καταλαβαίνει πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε και θα μάθει κι αυτό με τη σειρά του να ζητά συγνώμη.

Ένα  πολύ βασικό στοιχείο είναι όταν απαγορεύουμε πράγματα και καταστάσεις στο παιδί μας επειδή φοβίζουν εμάς. Αυτό είναι λάθος , γιατί θα πρέπει να το μάθουμε να τα αντιμετωπίζει και όχι να τα αποφεύγει, κοινώς «αν δεν πάθει δε θα μάθει». Μπορεί να μη μας αρέσουν κάποιοι φίλοι του ή να μη συμπαθούμε τους γονείς του, δεν του απαγορεύουμε να κάνει παρέα, απλά συζητάμε μαζί του για κάποια πράγματα που δεν μας αρέσουν και αυτό θα τα σκεφτεί, θα τα δουλέψει στο μυαλό του και θα ξεκόψει από μόνο του. Συνήθως το παιδί από αντίδραση κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που του ζητάμε. Για να το πετύχουμε αυτό μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ιστορία που συνέβη σε μας βάζοντας μέσα πράγματα που μας ενοχλούν που βλέπουμε στις παρέες του ,να τα υιοθετήσουμε σα να τα ζούμε εμείς και να εκφράσουμε έτσι τη δυσαρέσκεια μας. Θα το καταλάβει πολύ καλύτερα έτσι.

Κάτι επίσης πολύ σημαντικό και σοβαρό είναι να μη κοροϊδεύουμε το παιδί γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο το απομακρύνουμε από κοντά μας ,το κάνουμε να ντρέπεται ακόμη και να μας μιλήσει, να χάνει την αυτοπεποίθηση του προς τους άλλους και να γίνεται ευάλωτο σε κάθε είδους καταστάσεις.

Και τώρα νομίζω πως πολλοί γονείς θα αντιδράσετε σ’ αυτό που θα σας πω κι όμως ισχύει και το πιστεύω πάρα πολύ. Πρέπει να αφήνουμε το παιδί μας να εκτονωθεί, γιατί αν δεν το κάνουμε σπίτι θα εκτονωθεί εκτός και με πολύ χειρότερους τρόπους. Τι εννοώ: έχει νεύρα ,θέλει να μας βρίσει να φωνάξει, να χτυπήσει δυνατά την πόρτα, να ουρλιάξει, να μας κατηγορήσει, ότι ακριβώς κάνουμε κι εμείς πολλές φορές, σ’ αυτήν την περίπτωση πρέπει να κάνουμε γαϊδουρινή υπομονή. Να μην αντιδράσουμε κι αρχίσουμε και βρίζουμε κι εμείς, αν το δούμε λίγο ώριμα είναι φυσιολογικό αν θέλει να ξεσπάσει πιο εύκολα ξεσπά στους δικούς του ανθρώπους.

Και για το τέλος άφησα το διάλογο, πρέπει  να  μάθουμε να συζητάμε με το παιδί μας, όποτε βρίσκουμε ευκαιρία και να συζητάμε όχι μόνο τα άσχημα, αλλά και τα ευχάριστα όπως όχι μόνο τα δικά του θέματα αλλά και τα δικά μας. Πρώτα το ακούμε, μετά ρωτάμε και μετά απαντάμε. Πρέπει ακόμη να του δείχνουμε συνέχεια την αγάπη μας και να το βοηθάμε σε οποιοδήποτε πρόβλημα του χωρίς να το κατηγορούμε.

Σίγουρα ακολουθώντας  τις παραπάνω συμβουλές, το παιδί θα σας θεωρεί τους καλύτερους φίλους του, φίλους που θα μπορεί να βασιστεί σ’ αυτούς για τα πάντα.