ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΛΥΣΗ (ΜΗΤΕΡΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΗΛΙΚΙΑ)

Είμαι κι εγώ μια γυναίκα που μετά από πολλές προσπάθειες εξωσωματικής κατάφερα να αποκτήσω την κόρη μου σε ηλικία 45 ετών. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, όμως το ίδιο απερίγραπτη ήταν και η κούραση μου. Σίγουρα όσο μεγαλώνουμε οι αντοχές μας δεν είναι το ίδιο και κουραζόμαστε πιο εύκολα, έχουν δίκιο οι παλιοί που έλεγαν «κάθε πράγμα στο καιρό του».

Όσο πιο μεγάλη γίνεσαι μητέρα τόσο πιο υπερπροστατευτική γίνεσαι απέναντι στο παιδί σου, αυτό έκανα και εγώ απέναντι στην κόρη μου, προσπαθούσα να την προφυλάξω από το οτιδήποτε. Το πιο δύσκολο όμως ήταν η αντίδραση της απέναντι στην ηλικία μου όσο μεγάλωνε, με αποκαλούσε γιαγιά και εγώ στεναχωριόμουν και την μάλωνα. Ακόμη ακούω τα λόγια της στ’ αυτιά μου: «Οι συμμαθητές μου σε λένε στριμμένη γριά, γιατί γέρασες τόσο γρήγορα;». Το χάσμα ανάμεσα μας συνεχώς μεγάλωνε, με τον πατέρα της ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα.

Με τα πολλά έφτασα τώρα σε ηλικία 60 ετών με μια κόρη στην εφηβεία σκέτη αντίδραση, κοινό σημείο επικοινωνίας πουθενά, λες και δημιούργησα ένα θηρίο ανήμερο, καθημερινά φωνές και κλάματα. Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα από πέρυσι που έχασα το σύζυγο μου, όσο ζούσε εκείνος πειθαρχούσε και λίγο, τώρα το έχασα τελείως «το παιχνίδι», άσπρο εγώ, μαύρο εκείνη. Το θέμα είναι ότι τρέμει η ψυχή μου γι’ αυτό το παιδί στο σημερινό χάος που επικρατεί, μέχρι που έφτασα στο σημείο να παίρνω αμαρτία και να αναρωτιέμαι γιατί έφερα στον κόσμο αυτό το παιδί. Τραγική ειρωνεία!

Το τελειωτικό χτύπημα μου το έδωσε την προηγούμενη βδομάδα, όταν ένα βράδυ άργησε πολύ και ήρθε σχεδόν ξημερώματα, είχα πεθάνει από αγωνία και της φώναξα, είχα βγει εκτός εαυτού κι εκείνη μου είπε: «Άντε να πεθάνεις κι εσύ να ησυχάσουμε». Δεν κρατήθηκα και τη χαστούκισα. Εδώ και μια βδομάδα ζούμε στο ίδιο σπίτι σα δυο ξένοι, είμαι τόσο χάλια ψυχολογικά που νομίζω πως δε θ’ αντέξω και στο τέλος θ’ αρρωστήσω….

Σίγουρα η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή, σίγουρα παίζει ρόλο η εφηβεία. Τον κυριότερο ρόλο όμως κατά τη γνώμη μου τον παίζει η υπερπροστασία που ανέφερες στην αρχή η οποία με τα χρόνια έγινε πιο έντονη και «πνίγει» την κόρη σου. Είσαι συνέχεια σε ένταση και αγωνία και αυτό το μεταφέρεις στην κόρη σου χωρίς να το καταλαβαίνεις, δημιούργησες ένα χάσμα ανάμεσα σας. Η αντίδραση της έγινε χειρότερη μετά το θάνατο του συζύγου σας γιατί εσείς γίνατε ακόμα πιο υπερπροστατευτική επειδή μείνατε μόνη σας. Καλό θα ήτανε να συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό, να ασχοληθείτε λίγο με τον εαυτό σας, να αποκτήσετε προσωπικές δραστηριότητες για να μην έχετε το μυαλό σας συνέχεια στην κόρη σας. Επίσης κάτι ακόμη που θα βοηθούσε είναι αν έχετε κάποιο συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο που συμπαθεί η κόρη σας, μπορείτε να της μεταφέρετε κάποια πράγματα μέσω αυτού του προσώπου, δε θα είναι τόσο αντιδραστική απέναντι του και μπορεί να τα δεχτεί πιο εύκολα. Εύχομαι να ηρεμήσετε κι οι δυο και να ζήσετε καλύτερες μέρες!