"ΤΟ ΆΔΕΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ"

1η Σεπτέμβρη και το σχολείο με τη βαριά σιδερένια κόκκινη πόρτα κλειστή. Πάνε τρεις μήνες τώρα που δεν πάτησε άνθρωπος, τα χόρτα γύρω γύρω στον αυλόγυρο είχαν ψηλώσει τόσο πολύ που το κτίριο φαινόταν σαν από παραμύθι στοιχειωμένο. Στα τέλη Αυγούστου μαμάδες πηγαινοέρχονταν για να γράψουν τα παιδιά τους, αλλά τίποτα.

-Μα τι συμβαίνει, δε θ' ανοίξει το σχολείο; (Αναρωτιόταν η μια στην άλλη).

-Κάτι πρέπει να κάνουμε.(Είπε μια μαμά).

-Ναι δε μπορούμε να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια, πως θα μορφωθούν τα παιδιά μας; (Είπε μια άλλη).

Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που αδιαφορούσαν τελείως και δυστυχώς ήταν πολλοί. Ευτυχώς υπήρχε μια πολύ δυναμική γυναίκα ανάμεσα τους, η κυρία Σοφία, η μητέρα του Μίμη και της Νάνσυς,τα παιδιά της θα πήγαιναν στην πέμπτη τάξη του δημοτικού σχολείου. Η κυρία Σοφία μια ψιλή κοκκινομάλλα γυναίκα, απόφοιτος λυκείου και αρκετά μορφωμένη, με δυνατή φωνή, είχε πάγκο στη λαϊκή αγορά και πουλούσε φρούτα, κέρδιζε τον κόσμο με την εξυπνάδα, το χαμόγελο και την ειλικρίνεια που είχε και φυσικά με το κόκκινο φυσικό της μαλλί! Αυτή τη δυναμικότητα και την εξυπνάδα ευτυχώς την κληρονόμησαν και τα παιδιά της.

Ένα πρωί, η κυρία Σοφία πήρε τηλέφωνο στο υπουργείο παιδείας και ζήτησε πληροφορίες για το σχολείο τους, μέχρι να βρει κάποιον να ρωτήσει, να μάθει, είχε πάρει "200 τηλέφωνα". Τελικά ένας κύριος τη διαβεβαίωσε ότι το σχολείο τους θα μείνει κλειστό, γιατί έχει σοβαρές ελλείψεις σε θρανία και γραφική ύλη και δεν μπορούν να αντικατασταθούν λόγω κρίσης. Η κυρία Σοφία δεν άντεξε και ξέσπασε:

-Μα τι μου λέτε, είστε σοβαρός;

-Σας παρακαλώ κυρία μου, πως μου μιλάτε έτσι.

-Δεν ήθελα να σας προσβάλω κύριε, αλλά πρέπει να μας καταλάβετε, τι θα απογίνουν τα παιδιά μας χωρίς μόρφωση και επειδή είμαστε μακριά από τις μεγαλουπόλεις να μας ξεχάσετε εντελώς. Έχουμε περίπου 120 παιδιά τι θ' απογίνουν;

-Θα θίξω το θέμα σας σε κάποιον ανώτερο και βλέπουμε.

-"Φέξε μου και γλίστρησε" σιγοψυθίρισε.

-Τι είπατε κυρία μου δε σας άκουσα.

-Τίποτα, ευχαριστώ γειά σας.

Η κυρία Σοφία πήγε στη δουλειά της, στη λαϊκή και καλούσε τους γονείς και τα παιδιά στην πλατεία για να δουν τι μπορούν να κάνουν με το θέμα του σχολείου. Την ίδια μέρα αργά το απόγεύμα μαζεύτηκαν όλοι στην πλατεία και η κυρία Σοφία τους εξήγησε πως είχε η κατάσταση .

-Κάτι πρέπει να κάνουμε δε μπορούμε να τ' αφήσουμε έτσι. (Είπαν οι περισσότεροι, γιατί υπήρχαν και οι αδιάφοροι).

Τότε ακούστηκαν οι φωνές κάποιων παιδιών που δεν τους άρεσε και πολύ το διάβασμα:

-Γιούπιιιιιι! Θα παίζουμε όλοι μέρα, θα βλέπουμε τηλεόραση.

Τότε πετάχτηκε ο Μίμης ο γιος της κυρίας Σοφίας και τους είπε:

-Παιδιά μη κάνετε έτσι, θέλετε να χάσουμε το σχολείο μας, τις όμορφες γιορτούλες μας, τις γυμναστικές επιδείξεις μας, τους αγώνες ποδοσφαίρου και μπάσκετ, τις εκπαιδευτικές εκδρομές μας και όλα αυτά τα ωραία πράγματα που κάνουμε στο σχολείο μας; 

Πετάχτηκε και η κόρη της κυρίας Σοφίας η Νάνσυ (δίδυμα και τα δυο πανέξυπνα):

-Όχι βέβαια παιδιά το θέλουμε το σχολείο μας και ξεχάσαμε το πιο σημαντικό, πως θα μάθουμε για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δε θα μπορούμε να μιλάμε με τ'άλλα παιδιά από την πόλη, δε θα μας καλούν σε αγώνες και διαγωνισμούς γιατί δε θα γνωρίζουμε τίποτα.

Η Νάνσυ τους είχε ξεσηκώσει για τα καλά, είχε κι αυτό το μαλλί και τη φωνή της μάνας της.

"Θέλουμε ν' ανοίξει το σχολείο μαααας." Άρχιζαν να φωνάζουν όλοι.

-Σταματήστε έχω μια ιδέα. (Είπε ο Μίμης).

-Τί ιδέα;

-Να γράψουμε ένα γράμμα στον υπουργό παιδείας, τι λέτε;

-Ναι, ναι συμφώνησαν όλοι.

Το γράμμα έλεγε:" Κύριε υπουργέ, πρέπει να βοηθήσετε ν' ανοίξει το σχολείο μας. Φροντίστε σας παρακαλώ να στείλετε θρανία, γραφική ύλη, υπολογιστές και δασκάλους. Πως θα μάθουμε γράμματα για να βοηθήσουμε τη χώρα μας, το βρίσκετε σωστό; Περιμένουμε την απάντηση σας.

ΥΠΟΓΡΑΦΗ: "Το άδειο σχολείο". Το πήγαν στο ταχυδρομείο και έγραψαν επάνω "επείγον".

Οι μέρες περνούσαν και απάντηση καμία. Τα παιδιά έκαναν πάλι συγκέντρωση στην πλατεία και ο Μίμης τους είπε:

-Λοιπόν παιδιά δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο, θα χάσουμε τη χρονιά μας,κάτι πρέπει να κάνουμε.

-Ναι τι περιμένουμε, να πάμε να δείρουμε τον υπουργό, να του δώσουμε μερικές μπουνιές να συνέλθει. ( Είπε ένας χοντρούλης μαθητής με ροδοκόκκινα φουσκωτά μάγουλα).

Άρχισαν να γελούν όλοι και να μιμούνται ότι δέρνουν τον υπουργό.

-Σταματήστε δεν είναι για  γέλια, έτσι θα δείξουμε στον υπουργό ότι είμαστε αγρίμια και δεν χρειαζόμαστε σχολείο. Έχω μια καλύτερη ιδέα, θέλετε να την ακούσετε; ( Είπε η Νάνσυ).

-Ναι, ναι,ναι.

-Ν' ανοίξουμε μόνοι μας το σχολείο και να το γεμίσουμε.

-Πως θα γίνει αυτό; ρώτησαν όλοι.

-Είναι απλό, εγώ για παράδειγμα θα πω στον μπαμπά μου που είναι επιπλοποιός  να μας φτιάξει θρανία. Ο καθένας θα πει στους γονείς του ανάλογα με το επάγγελμα του να κάνει κάτι για το σχολείο μας.

-Καταπληκτική ιδέα, μπράβο Νάνσυ.

Όλοι ενθουσιάστηκαν με την ιδέα της Νάνσυς και την ανακοίνωσαν στους γονείς τους και ευτυχώς ήταν όλοι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Υπήρχε ποικιλία επαγγελμάτων: ξηλέμπορος, επιπλοποιός, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, διακοσμήτρια, μοδίστρα, ζωγράφος, φωτογράφος, ελαιοχρωματιστής, υπάλληλος βιβλιοπωλείου, υπάλληλος ηλεκτρικών ειδών, οικοδόμος, γιατρός κ.α. Άρχισαν να δουλεύουν όλοι πυρετωδώς τα απογεύματα. Ο οικοδόμος έφτιαξε τους τοίχους που είχαν πρόβλημα, ο ελαιοχρωματιστής το έβαψε με ωραία χρώματα και ο ζωγράφος έκανε μια ωραία ζωγραφιά σε κάθε τάξη, η διακοσμήτρια διακόσμησε τις αίθουσες με τη βοήθεια των παιδιών με κατασκευές που έκαναν μόνοι τους. Ο υδραυλικός έλεγξε τις τουαλέτες, τις βρύσες, τα καλοριφέρ και ο ηλεκτρολόγος τους διακόπτες και τις μπρίζες, ο μπαμπάς του Μίμη και της Νάνσυς έφτιαξε θρανία και βιβλιοθήκες και έβαλαν όλοι χρήματα όσα μπορούσε ο καθένας και αγόρασαν γραφική ύλη και 3 υπολογιστές σε τιμές προσφοράς. Η μοδίστρα έραψε καινούργιες κουρτίνες για τα παράθυρα, οι μαμάδες περιποιήθηκαν τον κήπο στην αυλή και φύτεψαν ωραία λουλούδια και τα παιδιά έβαψαν τα κάγκελα και την πόρτα του σχολείου. Σε μια βδομάδα το σχολείο ήταν αγνώριστο,ήταν το στολίδι της γειτονιάς. Ο φωτογράφος μαζί με το δάσκαλο το φωτογράφισαν και ανέβασαν τις φωτογραφίες στο ίντερνετ. Είχε γίνει τόσο όμορφο και ζηλευτό, που πολλοί δάσκαλοι έιχαν δείξει ενδιαφέρον γι' αυτό το σχολείο και ρωτούσαν στο υπουργείο. Όλοι ήθελαν να εργαστούν σ' αυτό. Ο υπουργός επιτέλους ασχολήθηκε και πήγε ο ίδιος από κοντά να δει αυτό το σχολείο, που ήθελαν όλοι. Όταν έφτασε εκεί, έμεινε άφωνος, έδωσε συγχαρητήρια σε όλους, μικρούς και μεγάλους και κάλεσε τους καλύτερους δασκάλους να εργαστούν εκεί. Η Νάνσυ κι ο Μίμης ευχαρίστησαν τον υπουργό και του ζήτησαν να εγκαινιάσει το νέο τους σχολείο. Ο υπουργός τους έκανε δώρο μια πινακίδα που κρέμασαν στο σχολείο και έλεγε: "ΠΡΩΤΥΠΟ- ΣΥΓΧΡΟΝΟ-ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ" κι από κάτω σκαλισμένα σε μάρμαρο τα ονόματα όλων των δημιουργών. Οργάνωσαν μια υπέροχη γιορτή στην αυλή του σχολείου για τα εγκαίνια και έτσι έγινε η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

Με τη βοήθεια και τη συνεργασία όλων γίνονται θαύματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΤΣΙΑΚΙΡΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ