ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΤΣΑΡΟΥΧΙΑ

    Σε ένα χωριό κοντά στα Γιάννενα, ζούσε ένα παιδάκι πολύ περήφανο, ο Θοδωρούλης. Κάθε φορά, στις 25 Μαρτίου, θυμόταν τον παππού του, που πολέμησε τους Τούρκους γενναία και ένιωθε πολύ περήφανος.
    Την παραμονή της 25^ης Μαρτίου στο σχολείο του θα έκαναν γιορτή και ο Θοδωρούλης θα έλεγε ένα ποίημα ντυμένος τσολιάς. Η μαμά του διόρθωσε τη στολή του παππού και την έφερε στα μέτρα του. Ο Θοδωρούλης, μόλις τη φόρεσε, ένιωσε ότι ζούσε το 1821 και ήταν τόσο δυνατός όσο ο παππούς του, ώσπου διαπίστωσε ότι κάτι του έλειπε: Δεν φορούσε τσαρούχια!
    Άρχισε να ψάχνει γρήγορα, ανακατεύοντας όλα τα πράγματα που ήταν στην αποθήκη. Κάποια στιγμή τα βρήκε, τα φόρεσε αλλά του ήταν τεράστια και δεν μπορούσαν να τα μικρύνουν σαν τη στολή. Ο Θοδωρούλης  στενοχωρημένος άρχισε να κλαίει και η μαμά του προσπάθησε  να τον καθησυχάσει. Εκείνος όμως τίποτα. Νευριασμένος καθώς ήταν, πέταξε το ένα τσαρούχι στον τοίχο και από μέσα έπεσε ένα κιτρινισμένο χαρτί. Περίεργος πήγε να δει τι είναι. Ήταν ένα χαρτί γραμμένο από τον παππού του που έλεγε:

«Τα τιμημένα μου τσαρούχια, καθώς βλέπετε είναι σαν καινούργια, γιατί εγώ πολέμησα δίχως να τα φορώ αφού με χτύπαγαν στους κάλους. Όταν όμως τα ‘βγαζα και πολεμούσα, θεριό γινόμουν και ορμούσα και τους Τούρκους τους νικούσα!».

    Ο Θοδωρούλης, αμέσως χαμογέλασε, έβαλε τα παπούτσια του και κρατώντας στο ένα χέρι τα τσαρούχια του παππού και στο άλλο τη σημαία, γεμάτος περηφάνια πήγε στο σχολείο και είπε το ποίημα του τόσο ωραία, που όλοι δάκρυσαν:

                    Παίρνω το ντουφέκι μου και πάω
                    Και τους  Τούρκους πολεμάω
                    Με θάρρος και ανδρεία
                    Για της Ελλάδος την  ελευθερία
                    Τη  δύναμη  την έχω στην καρδιά
                    Και όχι στα τσαρούχια και τη φορεσιά
                    Τη σημαία κρατώ γερά
                    Τους Τούρκους διώχνω με χαρά!

    ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΣΙΑΚΙΡΗ         ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ: ΕΙΡΗΝΗ ΤΣΙΑΚΙΡΗ