ΌΤΑΝ Ο ΈΡΩΤΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ (ΚΕΦ.29)

    Τα τραγούδια του Σπύρου ακούγονταν παντού, όλοι ήθελαν να γνωρίσουν από κοντά το αγόρι με την μελωδική φωνή. Η Χρυσάνθη ήξερε πως αυτό δεν γινόταν, γιατί ο Σπύρος στο πολύ κόσμο αντιδρούσε άσχημα και τον έπιανε μια τρέλλα.
    Ένα πρωί χτύπησε το κουδούνι τους ένας μουσικός παραγωγός και ήθελε να γνωρίσει το Σπύρο, η Χρυσάνθη τον έδιωξε με την δικαιολογία πως έλειπε. Την άλλη μέρα πάλι τα ίδια κι αυτό επαναλαμβανόταν όλη τη βδομάδα. Τότε ο Νίκος τη ρώτησε:
- Τι κάνουμε τώρα Χρυσάνθη;
- Δεν ξέρω κάτι θα σκεφτώ.
    Ο Σπύρος βγήκε από το δωμάτιο του κλαμμένος.
- Τί έπαθες αγόρι μου; ρώτησε η Χρυσάνθη.
Τους έδωσε ένα περιοδικό που έγραφε γι' αυτόν.
- Που το βρήκες αυτό;
- Το είχε η Άννα κάτω από το μαξιλάρι της, το διάβασα και λέει  πως είμαι ψωνισμένος και ότι έχω καβαλήσει το καλάμι.
- Μη στεναχωριέσαι αγόρι μου,αυτά τα γράφουν γιατί ζηλεύουν τη φωνή σου.
- Και τι θα γίνει Χρυσάνθη ως πότε θα κρύβομαι, δεν μπορώ πλέον ούτε για περπάτημα να πάω, δεν αντέχω άλλο, θα φύγω.
- Όχι, που θα πας;
- Σε ένα άλλο μέρος, που να μη με γνωρίζει κανείς.
- Γιατί, δε μας αγαπάς;
- Επειδή σας αγαπάω το λέω Χρυσάνθη.
- Και πότε θα σε βλέπουμε, δεν ξέρω αν αντέχω να μη σε βλέπω. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της.
- Θα ακούς  τα τραγούδια μου και θα είναι σα να με βλέπεις. Τι λες κι εσύ μπαμπά;
- Ναι αγόρι μου, νομίζω πως αυτό είναι το σωστό για όλους, όσο κι αν πονάει. 
    Τον αγκάλιασε τόσο σφιχτά που νόμιζες πως θα τον σπάσει.
- Πάρε τηλέφωνο σε εκείνη την κλινική στο Λονδίνο και κανόνισε το, είπε ο Σπύρος πριν γυρίσει στο δωμάτιο του.
    Η Χρυσάνθη άρχισε να κλαίει με φωνή και να φωνάζει.
- Ηρέμησε αγάπη μου, αφού το βλέπεις κι εσύ δεν γίνεται διαφορετικά είναι για το καλό του.
- Μα έκανα τόσο αγώνα.
- Το ξέρω και είναι εμφανή τα αποτελέσματα αλλά για να μην έχουμε άσχημες επιπτώσεις πρέπει να γίνει έτσι.
- Υπό έναν όρο: αν δεν είναι απαραίτητο να μη τον χορηγούν φάρμακα.
- Μην ανησυχείς θα ζητήσω να ακολουθούν τις οδηγίες σου. Θα τον πάω εγώ αν δεν έχεις αντίρρηση.
- Εντάξει. Όμως θα τον επισκεφτόμαστε συχνά και δε θα σταματήσει το τραγούδι.
- Ναι αγάπη μου, αν εσύ θέλεις μια φορά το καλό του, εγώ θέλω δέκα.  
    Η επόμενη εβδομάδα ήταν μαρτύριο για όλους, η Χρυσάνθη ετοίμαζε τη βαλίτσα του Σπύρου χωρίς να μιλά, τα κορίτσια ήταν στεναχωρημένα και δεν ήθελαν ούτε στο σχολείο να πάνε, η δε Άννα ήταν συνέχεια δακρυσμένη και κοιμόταν με τον αδερφό της τα βράδια, βάζοντας τον να της τραγουδά. Η Μυρτώ κλεινόταν στο δωμάτιο και έκλαιγε κρυφά, όταν το κατάλαβε η Χρυσάνθη πήγε και της μίλησε:
- Μη στεναχωριέσαι κοριτσάκι μου, κι εμένα μου κακοφαίνεται αλλά είναι για το καλό του και μ' αυτόν τον τρόπο τον βοηθάμε, θέλω να σταματήσεις τα κλάμματα και να τον  αποχαιρετήσουμε με χαμόγελο και αισιοδοξία, μου το υπόσχεσαι;
- Ναι μαμά, θα γίνει όπως θέλεις.
    Η μέρα του αποχωρισμού έφτασε και όλοι μαζί αποχαιρέτησαν με αγκαλιές, φιλιά και χαμόγελα το Σπύρο, ο οποίος ήταν ανέκφραστος και αμίλητος, μόνο όταν έμεινε μόνος με το μπαμπά του είπε με βραχνή φωνή: "θα μου λείψουν και πιο πολύ η Χρυσάνθη". Όταν την αποχαιρέτησε της έδωσε ένα φάκελο και της ζήτησε να το ανοίξει αφού φύγει. Έτσι κι έκανε, άνοιξε το φάκελο και μέσα βρήκε ένα cd που είχε  γράψει ο Σπύρος για κείνη, της αφιέρωνε ένα τραγούδι.......